Rozwój samokontroli zachowania
Rozwój: jeden z głównych celów wychowania. Polega na stopniowym przechodzeniu do samokontroli. Dorosłym zależy na tym, by dziecko było zdolne regulować swoje zachowania bez upominania z ich strony. Jeżeli to się uda, będzie to osiągnięcie rozwojowe dziecka i sukces wychowawczy dorosłych.
O dojrzałości emocjonalnej dziecka w dużej mierze świadczy to, że potrafi:
· unikać tego co groźne i szkodliwe,
·spokojnie czekać na to, czego nie może natychmiast dostać,
·stosować się do poleceń i spełniać oczekiwania innych.
Przechodzenie z kontroli zewnętrznej do samokontroli trwa dosyć długo i wymaga dużego wysiłku ze strony dziecka i dorosłych. Ważny jest trzeci rok życia dziecka, gdyż w tym okresie zaczyna się rozwijać u dzieci intensywnie zdolność samokontroli zachowania. Chcą być samodzielne: ja sam, ja sama, to przejaw dążenia do swej niezależności. Tymczasem dorośli są skłonni wyręczać dziecko, spiesząc się, sami np.: ubierają dziecko, ucząc je w ten sposób bezradności.
Trzeci rok życia dziecka jest ważnym okresem:
· zdobywania wiedzy o sobie samym (samowiedzy, zwanej samoświadomością), oswajania się z wizerunkiem własnej osoby: uświadomienie schematu własnego ciała i dostrzeganie podobieństwa z innymi ludźmi,
·kształtowania się poczucia własnej wartości (samooceny, zwanej samoakceptacją),
·rozwijania zdolności do regulowania swoim zachowaniem,
·dążenia do niezależności,
Wszystkie te umiejętności kształtują i wpływają na siebie wzajemnie. Powyższe umiejętności i osiągnięcia są fundamentem rozwijającego się poczucia własnej tożsamości, zwanego też poczuciem własnego Ja. Długo trwa budowanie własnego Ja, dziecko zbiera doświadczenia w zwyczajnych życiowych sytuacjach, w kontaktach z dorosłymi, z rówieśnikami, ze zwierzętami, zabawkami. Warto pomóc dziecku w budowaniu własnego Ja, ponieważ będzie mu łatwiej rozumieć siebie i innych, będzie mu łatwiej kontrolować swoje zachowania i rzadziej narazi się na karcące uwagi. Więcej będzie dziecięcej radości, śmiechu i rozwijającej zabawy.
